Celem krioterapii (“leczenia zimnem”) jest obniżenie temperatury skóry i tkanek położonych głębiej. W okolicy poddanej zabiegowi dochodzi do głębokiego przekrwienia tkanek. Pod wpływem działania zimna powierzchowne naczynia krwionośne zmniejszają swoją średnicę, a naczynia krwionośne głębokie przeciwnie – zwiększają. Dzięki temu dochodzi do przekrwienia struktur głęboko położonych.
W krioterapii miejscowej stosowany jest: mankiet chłodzący (Cryo-Cuff), żel chłodzący (typu cold-pack), masaż lodem oraz wykorzystanie specjalnych urządzeń, w których czynnikiem schładzającym jest: ciekły azot, dwutlenek węgla lub zimne powietrze.
System chłodzący Cryo-Cuff, oprócz działania zimna, dodatkowo zapewnia kompresję wybranej części ciała, przez co zmniejsza ból, obrzęk i krwiaki. Istotą jest zapewnienie odpowiedniego ucisku oraz schłodzenia chorej części ciała. Ucisk zewnętrzny powoduje zmniejszenie lub zapobieganie obrzękowi.
Działanie:
> zwolnienie metabolizmu;
> poprawa ukrwienia;
> poprawa przyswajania tlenu w tkankach;
> przeciwbólowe;
> przeciwobrzękowe;
> przeciwzapalne;
> zmniejszenie napięcia mięśni.
Wskazania:
> stany po urazach i przeciążeniach;
> obrzęk po złamaniu kości, zwichnięciach i skręceniach;
> obrzęk pooperacyjny;
> ostre zapalenia tkanek okołostawowych;
> krwiaki pourazowe;
> tendinopatie;
> entezopatie;
> ból w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów;
> choroby reumatoidalne;
> ostry okres dny moczanowej;
> dyskopatie;
> oparzenia;
> stłuczenia.
Przeciwwskazania do miejscowej krioterapii:
> miejscowe odmrożenia;
> nietolerancja zimna;
> zespół Raynauda;
> zespół Sudecka;
> znaczna niedokrwistość;
> stany wyniszczenia i osłabienia;
> ropno-zgorzelinowe zmiany skórne;
> miejscowe zaburzenia ukrwienia.