Dzieci rozpoczynające chodzenie, zwykle mają tendencję do chodzenia na palcach. Taka tendencja powinna fizjologicznie zaniknąć w okolicy 3-4 roku życia. Przedłużające się chodzenie na palcach może mieć charakter idiopatyczny, lub patologiczny.
Dzieci uporczywie chodzące na palcach powinny być oceniane zarówno przez ortopedę i neurologa dziecięcego z uwagi na konieczność wykluczenia schorzeń, które mogą towarzyszyć temu stanowi. W przypadku stwierdzenia przez lekarza przykurczu ścięgna Achillesa oraz zwiększonego wyrdrążenia stopy, konieczna jest diagnostyka w kierunku schorzeń nerwowo-mięśniowych, dystrofii mięśniowej (zwłaszcza u chłopców) oraz patologii w obrębie kanału kręgowego. Dopiero po diagnostyce neurologicznej dziecko wraca do ortopedy.
Leczenie idiopatycznego, bez towarzyszących zaburzeń ze strony układy nerwowego, chodzenia na palcach jest w pierwszym okresie nieoperacyjne i wiąże się z intensywną rehabilitacją i ćwiczeniami stopy. W przypadku nieskuteczności leczenia rehabilitacyjnego ortopeda wykonuje operacyjne wydłużenie ścięgna Achillesa. Leczenie neuroortopedyczne w przypadku schorzeń nerwowo-mięśniowych jest złożone i zależy od współpracy między neurologiem a ortopedą specjalizującym się w tego typu schorzeniach.