Choroba Freiberga (Kohlera II)
W 1914 roku Alfred Friberg opisał zapadnięcie centralnej części głowy kości śródstopia. Choroba ta zwana jest również chorobą Koehlera II, lub Koehlera-Friberga. Rozpoczyna się ona w wieku młodzieńczym, z przewagą występowania u kobiet. Najczęściej, prawdopodobnie w wyniku urazu bądź mikrourazów, dochodzi do zaburzeń ukrwienia głowy kości śródstopia, a w jego wyniku do jałowej martwicy głowy kości śródstopia. Prawie zawsze choroba dotyczy II kości śródstopia.
Objawy
W ostrej fazie, u młodej osoby dotkniętej chorobą może wystąpić okresowy ból i obrzęk okolicy stawu śródstopno-palcowego, czyli miejsca, gdzie zaczyna się palec. Często faza ostra choroby przebiega prawie bezobjawowo. W wieku późniejszym pojawia się zniekształcenie stawu (w wyniku powstawania wyrośli kostnych), ograniczenie jego ruchomości, obrzęk i ból.
Rozpoznanie
Opiera się na badaniu manualnym oraz ocenie prześwietleń RTG. W fazie ostrej choroby, w RTG widoczne jest nadmierne uwapnienie głowy kości śródstopia. W następnych fazach dochodzi do zapadnięcia się centralnej części głowy kości śródstopia oraz powstawania osteofitów, czyli wyrośli kostnych, co prowadzi do charakterystycznego obrazu spłaszczenia głowy kości śródstopia.
Leczenie
Choroba Freiberga w fazie ostrej polega na ograniczeniu obciążania kończyny, można zastosować opatrunek gipsowy bądź but odciążający przodostopie. Dodatkowo można zastosować zabiegi fizykoterapeutyczne. W wieku dorosłym, przy istniejącym zniekształceniu stawu i ograniczeniu jego ruchomości, z reguły konieczne jest leczenie operacyjne.