Jest najczęściej występującą kością dodatkową w obrębie ludzkiej stopy. W zależności od autorów, występuje od 4% do nawet 14% dzieci. Niektórzy, jak kość łódkowatą dodatkową traktują także wszelkie przerosty w obrębie kości łódkowatej.
W większości przypadków wada nie daje żadnych dolegliwości, a jej wykrycie jest przypadkowe w trakcie radiografii stępu z innych powodów. Jednakże u niektórych osób w okresie dojrzewania może pojawić się wyczuwalny po stronie przyśrodkowej stępu guz. Guz bywa bolesny i może powodować trudności w doborze obuwia. Rozpoznanie stawia się na podstawie badania radiologicznego.
Rozróżnia się trzy typy tej wady:
> Typ I jest przeważnie asymptomatyczny. Jest to niewielka kostka dodatkowa położona ku tyłowi.
> Typ II to wyraźna kostka dodatkowa w przedłużeniu kości łódkowatej.
> Typ III to przerośnięta, kość łódkowata przyjmująca kształt rogu.
Podstawą postępowania w przypadkach objawowej kości łódkowatej dodatkowej jest fizykoterapia, oraz stosowanie wkładek zabezpieczających kość przed nadmiernym uciskiem. Niektórzy autorzy zalecają także czasowe unieruchamianie kończyny w opatrunkach gipsowych, ponieważ dolegliwości bólowe wiążą się z istnieniem odczynów zapalnych powodowanych uciskiem kości.
Leczenie operacyjne jest wskazane w przypadkach niepowodzenia fizykoterapii i metod nieoperacyjnych. Polega na usunięciu kości dodatkowej lub wycięciu nadmiaru kości łódkowatej w zależności od typu. W 90% przypadków leczenie przynosi ustąpienie dolegliwości bólowych. Ponieważ do kości łódkowatej przyczepia się ścięgno mięśnia piszczelowego tylnego istnieje ryzyko jego uszkodzenia w trakcie operacji (zwłaszcza w typie III), w tej sytuacji konieczne może być jednoczasowe wszycie ścięgna na kotwicy biowchłanialnej.