Niestabilność stawu skokowego jest efektem rozległego urazu lub wielokrotnych skręceń stawu. Przyczyną przewlekłych dolegliwości może być całkowity brak lub nieprawidłowe postępowanie po wcześniejszych urazach. Niestety czasem ze względu na wielkość urazu mimo prawidłowej terapii skręcenia stawu skokowego może rozwinąć się jego przewlekła niestabilność
Bardzo ważne jest ustalenie typu niestabilności. Wyróżniamy niestabilność mechaniczną, która charakteryzuje się niestabilnością więzadłową, czyli uszkodzenia i przerwania ciągłości struktur torebkowo-więzadłowych potwierdzonych badaniami, co nie zawsze daje duże dolegliwości bólowe oraz niestabilność funkcjonalna , w której struktury torebkowo-więzadłowe zostały częściowo uszkodzone, a pacjent odczuwa subiektywną niestabilność stawu. Na podstawie tych klasyfikacji można zalecić pacjentowi odpowiednie leczenie. Jeżeli występuje niestabilność funkcjonalna należy jak najszybciej rozpocząć rehabilitacje ruchowa, która wspomoże procesy gojenia oraz przywróci do sprawności.
Na podstawie licznych testów klinicznych oraz badań dodatkowych lekarz ustala stopień urazu oraz typ niestabilności. Przedstawia możliwości leczenia oraz rokowanie na przyszłość. Po każdym wypadku w zależności od rozległości urazu pacjent otrzymuje odpowiednie zaopatrzenie ortopedyczne (np. kule, stabilizator).
Leczenie zachowawcze można podzielić na etapy. Rozpoczyna się od działania przeciwzapalnego, przeciwobrzękowego oraz przeciwbólowego. W tym celu stosujemy zabiegi fizykalne takie jak laser, ultradźwięki, krioterapia. W przypadku skręceń podejście do terapii jest indywidualne, a na początku terapii należy ustalić jakie są oczekiwania pacjenta.
Podczas terapii manualnej ocenia się przyczynę bólu oraz przyczynę ograniczenia ruchomości. Wykorzystując techniki mobilizacji stawowych zwiększamy zakres ruchu, rozluźniamy torebkę stawową oraz stymulujemy komórki do prawidłowej przebudowy, tak aby tkanka po całkowitym wygojeniu była aktywna.
Rozluźnianie oraz rozciąganie mięśni utrwali a nawet zwiększy zakres ruchu. Pacjenci wykonując ćwiczenia rozciągające w domu przyspieszą swój powrót do zdrowia. Bardzo ważna jest prawidłowa technika, której terapeuta uczy na wizycie rehabilitacyjnej, ponieważ źle wykonywanie ćwiczeń może tylko zaszkodzić.
Ćwiczenia wzmacniające wprowadza się tak szybko, jak to jest możliwe. Rozpoczyna się od ćwiczeń izometrycznych stopniowo przechodząc do ćwiczeń z manualnym oporem, aby nauczyć prawidłowej koordynacji mięśniowo-nerwowej. W końcowym etapie wzmacnianie mięśni uzyskuje się dzięki ćwiczeniom z gumami rehabilitacyjnymi oraz w pełnym obciążeniu. Bardzo istotne jest odtworzenie prawidłowego ustawienia stopy oraz prawidłowego toru ruchu całej kończyny dolnej, aby nie utrwalać kompensacji. Ćwiczenia sensomotoryczne są obowiązkowe w tego typu urazach. W początkowym etapie stosuje się na przykład ćwiczenia w częściowym obciążeniu w pozycjach leżących z dużą piłką, natomiast w etapie końcowym wykorzystuje się poduszki sensomotoryczne oraz trampolinę.
Po zakończonej rehabilitacji pacjent nie będzie odczuwał subiektywnej niestabilności oraz wróci do aktywności codziennej oraz sportowej bez konieczności noszenia stabilizatora.