Badania dowiodły, że pozostawienie podwichnięcia w obrębie stawu Lisfranca daje finalnie złe wyniki leczenia. Stąd obecność nawet niewielkich przemieszczeń jest wskazaniem do leczenia operacyjnego. Stosowana dawniej przezskórna (bez rozcinania skóry i bezpośredniego dostępu do stawu) stabilizacja drutami Kirschnera obecnie nie powinna być już stosowana. Udowodniono że przy zastosowaniu tej metody nie jest możliwe osiągnięcie prawidłowego nastawienia kości. Dlatego obecnie stosuje się leczenie na otwarto z możliwością wizualnej kontroli ustawienia. W zależności od stopnia uszkodzenia stawu Lisfranca (np. choroba zwyrodnieniowa stawu Lisfranca) stosuje się jedno, dwu lub trzy cięcia skórne. Po nastawieniu kości należy je ustabilizować za pomocą płytek, śrub lub grotów Kirschnera.
