Ścięgna mięśni strzałkowych zlokalizowane są na zewnętrznej części goleni. Ścięgno mięśnia strzałkowego krótkiego przyczepia się do guzowatości V kości śródstopia, podczas gdy ścięgno mięśnia strzałkowego długiego biegnie pod stopą i przyczepia się w okolicy podeszwowej I kości śródstopia. Ich funkcja to przede wszystkim stabilizacja stawu skokowego. Powodują również rotację stopy na zewnątrz oraz jej zgięcie podeszwowe.
Przyczyny:
Do urazów tych ścięgien najczęściej dochodzi podczas skręceń stawu skokowego lub w wyniku przewlekłego ich przeciążenia spowodowanego sportem lub wadą w budowie stopy (np. szpotawość kości piętowej). Uszkodzenia te występują w podobnej liczbie u kobiet i mężczyzn, a najczęściej odnotowuje się częściowe uszkodzenie ścięgna mięśnia strzałkowego krótkiego.
Objawy:
Objawy uszkodzenia obejmują ból, obrzęk za kostką boczną, wzmożone ucieplenie oraz dolegliwości bólowe okolicy bocznej stawu skokowego i stopy nasilające się podczas aktywności fizycznej. Czasem dołączają się objawy niestabilności stawu skokowego.
Rozpoznanie:
Rozpoznanie opiera się na dokładnym badaniu klinicznym. W większości przypadków wskazane jest wykonanie badania USG ścięgien strzałkowych lub badania MRI. Celem wykluczenia innych patologii często zleca się również badanie rentgenowskie stawu skokowego i stopy.
Leczenie:
Początkowo najczęściej podejmuje się próbę leczenia nieoperacyjnego polegającego na: ograniczeniu aktywności fizycznej, stosowaniu rehabilitacji, leków przeciwzapalnych ogólnie i miejscowo. Czasem stosuje się również unieruchomienie kończyny. Przy braku skuteczności wskazane jest leczenie operacyjne. Rodzaj zabiegu zależy od stopnia uszkodzenia ścięgien. Zasadniczo im dłużej od pierwotnego urazu, tym bardziej skomplikowaną i większą operację należy wykonać. W przypadkach, gdy jest to technicznie możliwe (większość przekroju ścięgna nie jest uszkodzona) podejmuje się próbę naprawy uszkodzonego ścięgna. Gdy jest to niemożliwe (duży uraz, zbyt długi okres od pierwotnego uszkodzenia, wtórne zmiany zwyrodnieniowe ścięgna) należy wykonać tzw. procedurę rekonstrukcyjną z wykorzystaniem innego ścięgna lub materiału biokompatybilnego.