Operacje niestabilności stawu skokowego (metoda Broestroma, przeszczepy ścięgniste)
Niestabilność stawu skokowego jest istotnym problemem klinicznym. Doprowadza do ograniczania aktywności fizycznej, powtarzających się skręceń oraz jest istotnym czynnikiem ryzyka choroby zwyrodnieniowej stawu skokowego. Leczenie jest ukierunkowane na przywrócenie wydolności więzadeł oraz powrót czucia głębokiego. W pierwszej kolejności zawsze warto spróbować leczenia nieoperacyjnego, które przy określonych wskazaniach jest dość skuteczne. W przypadku braku skuteczności takiego leczenia prace naukowe nakazują rozważenie leczenia operacyjnego.
Rodzaj operacji
Rodzaj operacji zależy od:
- stopnia zaawansowania niestabilności;
- czasu jej trwania;
- poziomu aktywności i oczekiwań pacjenta.
W zależności od stopnia uszkodzenia więzadeł stawu skokowego wykonuje się różne procedury, polegające na wzmocnieniu uszkodzonego więzadła lub zastąpieniu jego funkcji przy pomocy odpowiednio dobranych przeszczepów ścięgien lub stosując syntetyczne materiały zastępujące ich funkcję. Najbardziej popularną metodą jest operacja Broestroma, gdzie rekonstrukcji dokonuje się poprzez zdwojenie i skrócenie bocznej części torebki stawowej.
Operacje wykonywane kilkadziesiąt lat temu, np. z użyciem ścięgien mięśni strzałkowych (tzw. rekonstrukcje nieanatomiczne) w dzisiejszych czasach odchodzą do lamusa. W przypadku nawrotowej niestabilności lub braku tkanki łącznej, z której można odtworzyć więzadło, korzystamy z nowoczesnych technik (taśmy, przeszczepy ścięgien z innych lokalizacji). Czasami, zwłaszcza w przypadkach zadawnionych, operację niestabilności stawu skokowego należy uzupełnić o artroskopię stawu skokowego, mającą na celu oczyszczenie i przygotowanie stawu do procedury rekonstrukcyjnej. Podobnie jak w innych sytuacjach, w przypadku zaburzeń osi stawu skokowego, uszkodzeń towarzyszących (np. ścięgien mięśni strzałkowych) należy jednoczasowo leczyć te zaburzenia.