Niestabilność stawu skokowego

Niestabilność stawu skokowego to stan, w którym fizjologiczna ruchomość stawu jest zwiększona, wskutek czego pojawiają się typowe objawy. Niestabilność stawu możemy podzielić na funkcjonalną i mechaniczną.

O niestabilności funkcjonalnej mówimy wówczas, gdy podłożem jest osłabienie mięśni wpływających na stabilność stawu bądź dochodzi do zaburzeń propriocepcji (tzw. czucia głębokiego). W przypadku stawu skokowego częściej jednak mamy do czynienia z niestabilnością mechaniczna, czyli wynikającą z uszkodzenia więzadeł.

Układ więzadłowy stawu skokowego jest dość skomplikowany i w dużym uproszczeniu można powiedzieć, że od strony przyśrodkowej stabilność zależy od więzadła trójgraniastego, a od strony bocznej  – od więzadeł: strzałkowo-skokowego przedniego i tylnego oraz więzadła strzałkowo-piętowego. Ważnym elementem są też więzadło piszczelowo-strzałkowe przednie i tylne oraz międzykostne, które razem tworzą więzozrost piszczelowo-strzałkowy.

Przyczyny niestabilności stawu skokowego

Niestabilność stawu skokowego najczęściej ma charakter pourazowy – w większości przypadków jest następstwem skręcenia. W większości przypadków dochodzi do uszkodzenia więzadła strzałkowo-skokowego przedniego (ATFL), czasem wraz z więzadłem strzałkowo-piętowym (CFL). Przewlekła niestabilność wywołana upośledzeniem funkcji więzadeł trójgraniastego i strzałkowo-skokowego tylnego (PTFL) jest bardzo rzadka. Dość rzadko występują również niestabilności związane z niewydolnością więzozrostu piszczelowo-strzałkowego, mają one natomiast bardzo duże znaczenie ze względu następstwa do których prowadzą (choroba zwyrodnieniowa stawu skokowego).

Objawy

Do podstawowych objawów tego schorzenia zalicza się: tendencje do skręcania stawu, występujące przy nawet niewielkich urazach lub w czasie codziennej aktywności, subiektywne uczucie niestabilności stawu skokowego, obrzęk i ból okolicy stawu.

Do tych objawów mogą dołączać inne, związane ze zmianami często towarzyszącymi, niestabilności stawu skokowego, takimi jak przerost błony maziowej i konflik przedni w obrębie stawu skokowego, jałowa martwica kostno-chrzęstna (OCD) bloczka kości skokowej i inne.

Rozpoznanie

Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na dokładnym badaniu klinicznym. Pomocne w planowaniu leczenia są badania dodatkowe, zwłaszcza RTG wykonane w pozycjach wymuszonych (tzw zdjęcia stresowe). W większości przypadków, celem oceny tkanek miękkich okolicy stawu skokowego wykonuje się badanie USG (w tym badaniu możliwa jest również ocena funkcji danego więzadła) lub MRI (tutaj ze względu na to, że jest to badanie statyczne możliwa jest ocena jedynie morfologii układu więzadłowego).

Leczenie

Leczenie początkowo jest nieoperacyjne. Stosuje się specjalistyczną rehabilitację, która poprzez odpowiednie techniki pozwala na wzmocnienie grup mięśniowych stabilizujących staw skokowy. Dodatkowo stosuje się stabilizację stawu skokowego (orteza, taping) oraz specjalne ćwiczenia propriocepcyjne.W przypadkach braku skuteczności takiego leczenia wskazany jest zabieg operacyjny.
U młodych, aktywnych sportowo chorych nie należy zbyt długo czekać z jego wykonaniem, gdyż niestabilność stawu powoduje szybsze jego “zużywanie” – wraz z czasem dołączają się uszkodzenia chrząstki stawowej, błona maziowa ulega przerostowi, co w połączeniu z uprawianiem sportu powoduje jej mikrourazy i wystąpienie przewlekłego stanu zapalnego.

Długotrwająca niestabilność może doprowadzić do zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych. Rodzaj operacji ściśle uwarunkowany jest typem niestabilności. W większości przypadków wystarcza wzmocnienie uszkodzonego więzadła, często wykonane z niewielkiego cięcia (operacja Broestroma). Operację tę można również przeprowadzić metodą artroskopową, w której pod kontrolą artroskopu umieszcza się w kostce bocznej specjalną kotwicę kostną i do niej doszywa się torebkę stawową wraz z więzadłem. Zabieg ten daje zwykle bardzo dobre wyniki i przyczynia się do szybkiego powrotu do sportu. W zaawansowanych postaciach konieczne są znacznie większe procedury rekonstrukcyjne, z wykorzystaniem ścięgien lub specjalnych biomateriałów. Jeśli niestabilność trwała długo i doprowadziła do zmian wewnątrz stawu, konieczne jest równoczasowe wykonanie artroskopii operacyjnej stawu skokowego (np. konieczność usunięcia przerośniętej błony maziowej lub naprawy uszkodzenia chrząstki stawowej).

Po operacji staw jest unieruchomiony w opatrunku gipsowym, zazwyczaj przez  4 tygodnie, po których trwa doleczanie w stabilizatorze stawu skokowego oraz prowadzi się rehabilitację.

    Umów się na wizytę
    Call Now Button