Jednym z najczęściej występujących urazów ortopedycznych, które dotyczą kończyny dolnej jest skręcenie stawu skokowego. Przyczyną jest z reguły nadmierne wygięcie stopy np. podczas biegu w wyniku złego postawienia stopy, zwłaszcza na twardej i nierównej powierzchni. Przyczyną może być także uraz taki jak bezpośrednie uderzenie w stopę lub seria powtarzających się mikrourazów. Pojawiające się objawy towarzyszące skręceniu stawu skokowego to przede wszystkim wystąpienie opuchlizny, zaczerwienie, dolegliwości bólowe i związane z tym ograniczenie ruchowe, siniaki świadczące o wylewie krwi do tkanek oraz poczucie braku stabilności. Stopień objawów zależy od rodzaju uszkodzonego więzadła w stawie skokowym. Wyróżnia się cztery skale skręcenia, które diagnozowane są takimi metodami jak rezonans magnetyczny, badanie RTG lub badanie fizykalne. Stopień 1 skręcenia stawu skokowego oznacza jedynie naciągnięcie torebki stawowej i więzadeł. Najczęściej towarzyszy temu nieznaczny ból i obrzęk powodujący problemy z pełną aktywnością ruchową. Leczenie skręcenia stawu skokowego stopnia 1 opiera się jedynie na rehabilitacji. Stopień 2 oznacza rozwłóknienie, jest to połączone z występowaniem mocniejszego bólu, sztywnością stawu i znacznym ograniczeniem zakresu ruchu. Leczenie skręcenia stawu skokowego stopnia 2 oparte jest na unieruchomieniu na kilku tygodni, by nie obciążać stawu. Do stopnia 3 kwalifikuje się rozerwanie, któremu towarzyszy bardzo silny ból i duża niestabilność stawu. Leczenie tego typu skręcenia to konieczność przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego i unieruchomienia kończyny dolnej na okres kilku tygodni. Ostatni stopień 4 to rozerwanie wraz z uszkodzeniem kości. Leczenie opiera się tylko i wyłącznie na interwencji chirurgicznej. Poza samym leczeniem skręcenia stawu skokowego niezwykle istotna jest także późniejsza rehabilitacja, która pozwala na szybszą rekonwalescencję i powrót do pełnej sprawności ruchowej.