Rehabilitacja w zapaleniu ścięgna Achillesa
Ścięgno Achillesa (piętowe) jest najsilniejszym i największym ścięgnem w naszym organizmie, stanowiącym końcowe połączenie ścięgien mięśnia brzuchatego łydki oraz płaszczkowatego. Ze względu na swoją budowę i rozmiar narażone jest na urazy ostre (nagłe) oraz przewlekłe (np. zapalenie). Zapalenie jest bardzo częstym urazem przeciążeniowym, które charakteryzuje się m.in. obecnością dolegliwości bólowych.
Wyróżniamy dwa rodzaje zapalenia ścięgna piętowego:
- zapalenie w miejscu przyczepu;
- zapalenie poza miejscem przyczepu.
Zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku strategia postępowania rehabilitacyjnego jest bardzo podobna. Celem fizjoterapii jest zniesienie bólu i stanu zapalnego, rozciągnięcie i uelastycznienie przykurczonego ścięgna oraz jego stopniowe wzmocnienie, poprawa mobilności stawów stopy, poprawa propriocepcji stopy i stawu skokowego. Po zdiagnozowaniu zapalenia ścięgna piętowego zalecany jest odpoczynek. Należy zaprzestać na jakiś czas uprawiania ćwiczeń, powodujących zaostrzenie dolegliwości. Okolicę ścięgna należy chłodzić, np. żelem chłodzącym typu “cold-pack” oraz przyjmować doustne leki przeciwzapalne przepisane przez lekarza. We wczesnym etapie leczenia, przy dużym zapaleniu i przykurczu ścięgna Achillesa, należy nosić podpiętki, które odciążą ścięgno podczas chodzenia. W trakcie rehabilitacji początkowo należy skupić się na wyciszeniu stanu zapalnego i stopniowym rozciągnięciu grupy tylnej goleni.
Z zabiegów fizykalnych w celu zmniejszenia stanu zapalnego można zastosować laseroterapię oraz jonoforezę z lekiem przeciwzapalnym. W pracy ze ścięgnem, fizjoterapeuta posługuje się również wieloma technikami manualnymi, by uelastycznić i rozciągnąć ścięgno oraz zmniejszyć ból i zapalenie. Kolejnym krokiem w leczeniu jest stopniowe wzmocnienie mięśni łydki, poprzez treningi koncentryczne i ekscentryczne oraz poprawa propriocepcji.
W procesie rehabilitacji istotna jest również edukacja pacjenta (profilaktyka), aby uchronić się przed ponownym zapaleniem.