Przodostopie przywiedzione wrodzone
Przodostopie przywiedzione wrodzone jest jedną z najczęściej spotykanych deformacji w okresie niemowlęcym. Zwykle rozpoznanie stawia się tuż po porodzie, często jest błędnie rozpoznawane jako stopa końsko-szpotawa. Przodostopie przywiedzione charakteryzuje się przemieszczeniem przodostopia w kierunku przyśrodkowym, w stosunku do tyłostopia. W tej wadzie nie stwierdza się zaburzeń o charakterze rotacji kompleksu podskokowego ani przykurczu ścięgna Achillesa, charakterystycznych dla stopy końsko-szpotawej, co sprawia, że jest ona zdecydowanie łagodniejsza od stopy końsko-szpotawej, z którą jest często mylona.
Deformacja ta ma szerokie spektrum obrazów klinicznych, obejmujących niewielkie, miękkie i łatwo korygujące się przywiedzenie, aż do znacznego stopnia nasilenia wady ze sztywnością stopy. Według Wynne-Daviesa deformacja ta zdarza się w 1 przypadku na 1000 żywych urodzeń. Przyczyna występowania wady pozostaje nieznana.
Rokowanie co do uzyskania korekcji wady jest bardzo dobre. W lżejszych przypadkach korekcja wady następuje spontanicznie, w średnio-ciężkich konieczne są ćwiczenia, masaże i redresje stopy, ciężkie przypadki wymagają unieruchomienia w korekcyjnych opatrunkach gipsowych i doleczania w obuwiu korekcyjnym typu Bebax. Uważa się, że im wcześniej zostanie rozpoczęte leczenie, tym większa szansa na uzyskanie dobrego wyniku końcowego, nawet w cięższych przypadkach. Optymalnym okresem rozpoczęcia leczenia, podobnie jak w przypadku stopy końsko-szpotawej, są pierwsze dni życia dziecka.
Odsetek nawrotów, wg różnych autorów wynosi między 8 a 37% i zależy przede wszystkim od współpracy z rodzicami oraz wytrwałości w wykonywaniu ćwiczeń i redresji. Zwykle leczenie nawrotu polega na założeniu opatrunków gipsowych korekcyjnych. Leczenie operacyjne jest bardzo rzadko wskazane i dotyczy przypadków nawrotów u dzieci powyżej 3-4 roku życia. Wyniki procedur operacyjnych na tkankach miękkich, takich jak przecięcie odwodziciela palucha, wiążą się z wysokim odsetkiem nawrotów, w przypadku zabiegów polegających na osteotomii podstawy I kości śródstopia istnieje ryzyko uszkodzenia jej chrząstki wzrostowej. Najbezpieczniejszym i dającym najlepsze wyniki końcowe zabiegiem jest osteotomia kości klinowatej przyśrodkowej.