Kinezyterapia (grec. kinesis – ruch) to wykorzystanie ruchu jako środka leczniczego. Głównym celem stosowania kinezyterapii jest uzyskanie maksymalnej poprawy utraconej funkcji.
Cele kinezyterapii:
> zapobieganie skutkom długiego unieruchomienia;
> przywrócenie ruchomości w stawach;
> przywrócenie wytrzymałości i siły mięśni;
> poprawa wydolności organizmu;
> korygowanie wad postawy;
> przywrócenie prawidłowego stereotypu ruchowego;
> ułatwienie wystąpienia procesów kompensacji;
> działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne.
Kinezyterapia o działaniu miejscowym (lokalnym)
Obejmuje działania, które są skoncentrowane na miejscu wystąpienia schorzenia. Celem jest możliwie pełne przywrócenie utraconych funkcji, a jeżeli niemożliwe jest osiągnięcie stanu poprzedzającego chorobę, jej zadaniem jest uruchomienie mechanizmów kompensacyjnych.
Kinezyterapia o działaniu ogólnym
Obejmuje działania w których wykorzystuje się zdrowe, nie zajęte procesem chorobowym, części ciała. Jej głównym celem jest przywrócenie, utraconych w wyniku choroby, funkcji narządów.
Kinezyterapią ogólnousprawniającą powinni być objęci pacjenci którzy:
> przeszli rozległe operacje, głównie w obrębie narządu ruchu;
> trwale utracili znaczny procent zdrowia;
> z przyczyn chorobowych, przez dwa i więcej tygodni, przebywali w pozycji leżącej.
Metody kinezyterapeutyczne – terapia indywidualna
Jest to samodzielny sposób podejścia do problemu postępowania leczniczego, w którym zawiera się diagnostyka oraz odpowiedni zasób ćwiczeń i działań leczniczych dopasowanych do danej jednostki chorobowej. Metod kinezyterapeutycznych wciąż przybywa i są coraz bardziej zróżnicowane. Przykładowe metody: PNF, Cyriax, Kaltenborn-Evjenth, Mulligan, Mc Kenzie, NDT Bobath.