Zapalenie rozcięgna podeszwowego potocznie określane jest mianem “ostroga piętowa”.
Terapia powinna obejmować analizę przyczyn powstawania dolegliwości bólowych, czyli zawierać w sobie zbadanie zaburzeń statycznych oraz dynamicznych. Po przeprowadzonej analizie należy ocenić na ile możliwa jest poprawa tych zaburzeń i czy w związku z tym będą potrzebne pacjentowi indywidualnie dobierane wkładki ortopedyczne.
Rehabilitację w zapaleniu rozcięgna podeszwowego można podzielić na trzy fazy.
Pierwsza faza skierowana jest na działanie przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. Przy dolegliwościach bólowych zaburzających chód powinno się zastosować tymczasowo kule. Bardzo dobre efekty daje terapia manualna tkanek miękkich, rozluźnianie rozcięgna podeszwowego i mięśni grupy tylnej goleni. Ważną częścią jest nauczenie pacjenta technik rozluźniających rozcięgno podeszwowe i mięsień trójgłowy łydki, które będzie mógł wykonywać sam w domu. Z zabiegów fizykalnych zalecane jest stosowanie jonoforezy z lekami przeciwzapalnymi, ultradźwięków oraz krioterapii miejscowej.
W drugiej fazie, po zmniejszeniu bólu, należy przywrócić ruchomość, elastyczność oraz siłę mięśni stopy. Kontynuujemy techniki rozluźniające rozcięgno podeszwowe i mięsień trójgłowy łydki. Dodatkowo stosujemy techniki mobilizacji manualnych oraz ćwiczenia rozciągające rozcięgno podeszwowe i grupę tylną goleni. W momencie poprawy elastyczności ścięgien i mięśni oraz poprawie ruchomości stawów możemy wprowadzić stopniowo ćwiczenia siłowe mięśni stopy. W dalszym ciągu stosujemy wymienione wcześniej zabiegi fizykalne.
Ostatnią fazą leczenia jest analiza techniki chodu i innych czynności mogących sprzyjać powstaniu zapalenia rozcięgna podeszwowego. Wprowadzamy różnego stopnia trudności ćwiczenia czucia kinestetycznego. Wykorzystują one zarówno ruchomość jak i siłę stopy, dlatego też nie powinno się ich zbyt wcześnie wprowadzać.