Skręcenie stawu skokowego
Skręcenie to przekroczenie fizjologicznego zakresu ruchu w danym stawie. Skutkuje to uszkodzeniem torebki stawowej i więzadeł. W stawie skokowym do skręcenia najczęściej dochodzi w mechanizmie tzw. inwersji, czyli w sytuacji, gdy stopa podwija się do środka. W ten sposób może dojść do uszkodzenia więzadeł części bocznej stawu – skokowo strzałkowego przedniego, tylnego oraz piętowo-strzałkowego.
Skręcenia stawu skokowego są najczęściej występującym urazem ortopedycznym. Ponad 50% z nich związanych jest z aktywnością sportową.
Objawy
Do podstawowych objawów tego urazu zalicza się: ból, obrzęk, ograniczenie ruchu w stawie skokowym, czasem niemożność obciążenia kończyny i zasinienie wynikające z powstającego krwiaka w tkance podskórnej. Po skręceniu z dużym uszkodzeniem tkanek pacjent może również odczuwać niestabilność stawu.
Rozpoznanie
Rozpoznanie opiera się na typowym wywiadzie (uraz skrętny stawu) i badaniu klinicznym. W większości przypadków konieczne jest wykonanie badania rentgenowskiego (stawu skokowego, czasem również stopy), celem wykluczenia złamań. Czasem pomocne jest również badanie USG, celem oceny tkanek miękkich. W sytuacji występowania powikłań po przebytym skręceniu stawu skokowego, często wykonuje się badanie rezonansu magnetycznego.
Skręcenie stawu skokowego – leczenie
Leczenie skręcenia stawu skokowego zależy od stopnia urazu. W najlżejszych postaciach wystarczy chłodzenie, ograniczenie aktywności fizycznej, miejscowe zastosowanie leków przeciwzapalnych i rehabilitacja.
W przypadkach z częściowym lub całkowitym uszkodzeniem więzadeł najczęściej konieczne jest dodatkowo unieruchomienie kończyny. Sposób (stabilizator miękki, sztywny, opatrunek gipsowy) i czas trwania unieruchomienia zależy od stopnia uszkodzenia, poziomu dolegliwości bólowych i innych. niezmiernie istotna jest wcześnie podjęta, prawidłowa rehabilitacja.
W przypadku sportowców wyczynowych z pełnym uszkodzeniem ciągłości więzadeł, przeprowadza się również leczenie operacyjne, polegające na ich naprawie. Celem przyspieszenia procesu regeneracji można wspomagać się nowoczesnymi formami terapii jak np podanie osocza bogatopłytkowego (PRP) w miejsce uszkodzonej tkanki.
U osób innych niż sportowcy wyczynowi, nawet w przypadku stwierdzenia rozległego uszkodzenia torebki stawowej i więzadeł, nie wykonuje się leczenia operacyjnego w trybie pilnym. U takich osób ryzyko wystąpienia przewlekłej niestabilności ocenia się na około 50%. Dopiero wystąpienie objawowej niestabilności stawu skokowego jest wskazaniem do leczenia operacyjnego.